Ja, maar gelukkig niet heel veel. Althans, dat vond ik zelf. Ik ben opgegroeid met suiker, dat ging echt overal doorheen. Door de sla en zelfs door de doperwtjes. Gewoon, voor het lekkere. We bakten veel zelf: taart, cake en koekjes. Of nog erger: cakebeslag maken zonder de intentie om cake te gaan bakken! We hadden zelfgemaakte jam waarbij het glazuur bijna van je tanden sprong. We aten ook vaak pannenkoeken met suiker, witte- en bruine basterdsuiker, poedersuiker en stroop. Van die dunne flensjes waar je er zo minimaal 6 van op kon eten. Of chocoladepannenkoeken met custard pudding. Die lagen wat zwaarder op de maag maar 4 stuks kon ik er zeker op.
We kregen ook iets zoets als er getroost moest worden. Dat was normaal en volgens mij krijgen kinderen nog steeds vaak een snoepje als ze zijn gevallen. Hup, niet meer zeuren en nu weer verder. Troosteten wordt ook niet zo vaak geassocieerd met een wortel. De taart op de foto kan ik mij niet meer herinneren. Ik denk dat het mijn 4de verjaardag was. Maar ik weet wel dat ik toen al gek was op puddingbroodjes. Die later moeiteloos werden vervangen door Berliner bollen.
Mijn moeder vond kinderen die geen zoet mochten eten ook echt zielig. De kinderen van één van haar zussen kregen geen snoep en moesten yoghurt zonder suiker eten. Dat was erg! Alsof ze gestraft werden. Ik wist niet beter en vond het ook zielig. Nu denk ik: had ik vroeger maar wat minder vaak suiker gekregen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik zou ze niet op dezelfde manier laten eten en met zoveel suiker als ik zelf vroeger kreeg. Ondanks dat ik een enorme zoetekauw was, is het mij gelukkig toch gelukt om af te kicken van mijn suikerverslaving. Er is dus hoop.
Hoe komt het dat kinderen van nu vaker overgewicht hebben dan vroeger? Bewegen ze minder? Spelen ze minder vaak buiten? Zitten ze vaker achter hun tablet of laptop? Of is het een combinatie? Ik speelde ook wel buiten, maar niet heel actief. Liever las ik een boek of speelde ik gewoon binnen met mijn poppenhuis. Lekker rustig in mijn eentje. Ik zat ook niet op een sport, maar ging wel lopend of op de fiets naar school die soms best ver weg was. Tegenwoordig worden kinderen vaak met de auto naar school gebracht en gehaald. Daar tegenover staat dat kinderen van nu vaker op één of meerdere sporten zitten.
Het aanbod van slecht en bewerkt eten is in de afgelopen 40 jaar enorm toegenomen. En er wordt veel meer reclame voor gemaakt, met name voor snoep. De supermarkten spelen daar nog eens handig op in door al dat lekkers bij de kassa neer te leggen. Hoewel het ondertussen wel bewezen is dat mensen het minder snel kopen als het daar niet voor het grijpen ligt. (Jaja, daar gaan hele onderzoeken aan vooraf.) En nog lang niet elke supermarkt werkt er aan mee door het niet meer op die plaats aan te bieden. Ik snap best dat het voor kinderen heel verleidelijk is. En dat het voor ouders vervolgens lastig kan zijn om daar dan weer goed mee om te gaan.
Daarom denk ik dat het belangrijk is om kinderen al jong bewust te maken van hoe het nu eigenlijk zit met voeding. Wat gezonde en ongezonde voeding is en wat het doet met je lichaam. Dat ze verbanden kunnen leggen tussen ongezond eten en gezondheidsproblemen en ziektes. Dat ze ontdekken en proeven dat gezond eten lekker is. Dat koken en eten van verse producten (en niet uit zakjes en pakjes) leuk is om te doen en dat je er van kunt genieten. Dat het geen straf is om bepaalde producten niet of juist wel te eten. Daardoor leren ze zelf op een ongedwongen manier al gezond te eten en te leven. En gaan later niet met een negatieve manier met eten om. Tegen een kind zeggen dat chips niet goed voor je is omdat het ongezond is, is iets heel anders dan zeggen dat het niet goed is omdat je er dik van wordt. Door iets uit te leggen, begrijpen ze het ook. En als jij zelf het goede voorbeeld geeft, gaat een kind dat hopelijk kopiëren.
Het allerbelangrijkste is dat kinderen een positief zelfbeeld hebben. Ongeacht of ze nu te dik of te dun of wat dan ook zijn.
