Valkuil
 
Afgelopen kerstvakantie had ik mij voorgenomen om van alles te doen. Allemaal dingen waar het de maanden ervoor  niet van was gekomen. Het is natuurlijk een waanidee om te bedenken dat ik dit dan opeens wel in twee weken kan proppen. Ik heb altijd heel veel plannen. Niets mis mee. Alleen wil ik teveel en alles tegelijk. Min of meer gedwongen kwam ik tot de conclusie dat ik het niet kan. Het ging niet meer. Ik had nergens zin en weinig energie. Dingen die ik normaal leuk vind, daar moest ik nu niet aan denken. Soms opende ik mijn laptop en deed ik hem snel weer dicht.
Dit gevoel herkende ik uit de tijd dat ik bij Unilever werkte en het heel slecht naar mijn zin had. Elke zondagavond lag ik met buikpijn in bed omdat ik de volgende dag weer naar kantoor moest. Toen heb ik mijzelf beloofd: dit doe ik nooit meer. En ja hoor, toch weer in dezelfde valkuil getrapt.

Wat ging er mis? 

Ergens voelde ik het zelf aankomen, maar ben ik toch gewoon doorgegaan. Dus lag ik elke avond met hartkloppingen in bed. Slecht slapen, uren wakker liggen en piekeren. Of 's ochtends om 5 uur (of eerder) klaarwakker en opstaan. Dan kan ik alvast iets doen. Niet luisteren naar mijn lichaam. Niet luisteren naar wat ik van binnen voel. Ook niet luisteren naar een paar lieve mensen in mijn omgeving die het beste met mij voor hebben. Dingen zien die ik niet wil zien en ook niet wil horen. En zich zorgen maken. Om mij. Gekker moet het niet worden.  
Als ik zelf geen nee kan zeggen en geen beslissingen kan of durf te nemen, dan doet mijn lichaam dat voor mij.  Best handig. Nog handiger om wat eerder luisteren.

Stilstand is achteruitgang. Daar ben ik het in dit geval mee oneens. Stilstaan betekent bijvoorbeeld stabiliseren als je op je gezonde gewicht bent gekomen. Stilstaan betekent ook een stapje terug doen, even pas op de plaats. Dat is niet per definitie achteruitgang maar misschien juist werken aan vooruitgang. Als ik nu geen stapje terug doe dan ga ik straks misschien heel veel stappen terug. Liever nu iets rustiger aan doen, wat al moeilijk genoeg is. Als ik het niet doe, dan ben ik (nog) verder van huis.
Zoals het nu gaat, is al lastig genoeg.  Moeite hebben met  concentreren. Vergeetachtig zijn. Soms borrelt er een briljant idee op maar dat ben ik even later alweer kwijt. Als ik het niet gelijk opschrijf dan is het weg. Ik denk heel optimistisch (want dat blijf ik) "dat onthoud ik wel". Keep on dreaming. 's Ochtends minder snel op gang komen. Allemaal dingen die ik normaal gesproken doe, gaan nu niet, minder goed of minder snel. Hoogst irritant.
En dan nog de fysieke ongemakken. Last van mijn rug en schouders door te lang in een verkeerde houding zitten. Maar ook letterlijk de last op mijn schouders dragen. Overbelasting. Te lang doorgaan met kleine ongemakken die daardoor uitgroeien tot grotere en soms chronische.
Stuk voor stuk signalen die ik gewoon negeerde. "Dat gaat vanzelf over." Niet dus.

Eerlijk naar jezelf kijken

Het is niet zo dat ik helemaal niets doe. Ik verdeel mijn werkzaamheden op een andere manier.  Werken achter mijn laptop wissel ik af met iets compleet anders. Iets opruimen of schoonmaken. Dat geeft mij rust en het is gelukkig nog praktisch ook. We zijn bezig met een aparte werkkamer voor mij.  Dan moet ik eerst ruimte maken in die kamer en veel dingen weggooien. Dat vind ik lastig maar het komt nu wel van pas. Blijkbaar is het er op het juiste moment de tijd voor.

Dit jaar startte dus anders dan ik had gepland. Dat wil niet zeggen dat wat ik in mijn hoofd heb er niet uit gaat komen en dat ik er zelf niet uit ga komen. Alleen duurt het wat langer. Ik beperk mij tot het hoognodige en doe zoveel mogelijk dingen waar ik energie van krijg. Ik wil niet meer elke avond en in het weekend doorwerken. Niet meer overal ja op zeggen omdat mensen dat van mij verwachten. Dus ik ga afscheid nemen van dingen die mij weinig energie of plezier opleveren. Lastig. Nee zeggen. Keuzes maken. Opnieuw. Want ik heb mij dit al eens eerder voorgenomen, alleen was de noodzaak blijkbaar niet groot genoeg om het vol te houden. Nu wel.
En ik ga het doen ook, dus wen er maar vast aan. Ik ben er klaar mee!
Als ik door blijf gaan met alles wat ik deed op dezelfde manier, kom ik nooit waar ik uiteindelijk naar toe wil.
Ik wil hier geen klaagzang van maken of zielig doen, want daar houd ik helemaal niet van. Ik wil  wel graag eerlijk zijn en vraag alleen om wat geduld.


Lichtpuntjes

Is er ook nog iets positiefs te melden? Ja hoor! Er zijn gelukkig genoeg leuke dingen waar ik blij van word. De dagen worden al iets langer en binnenkort kan ik zaaien. Over een paar weken is het voorjaar en kan ik de tuin in. 
Ik heb genoeg lieve mensen om mij heen die mij helpen en onvoorwaardelijk steunen.
Samen met  twee andere ondernemers heb ik een waardevolle community opgezet. Hierin geven wij informatie over beweging, ontspanning en voeding met zelfzorg als uitgangspunt. Wie weet steek ik er zelf nog wat van op.
Vanaf 1 februari zijn we live. Op mijn Facebookpagina lees je er binnenkort meer over. Hopelijk zie ik je daar!