Ik ben er ook nog!
Als je bepaalde dingen in je leven meemaakt (grote of kleine gebeurtenissen, dat maakt niet uit), kan dat veel impact hebben op de rest je leven. Het beïnvloedt bijvoorbeeld je gedrag, wat je van mensen verwacht, wat je van jezelf verwacht, hoe je naar anderen kijkt, hoe je naar je zelf kijkt en of je goed voor anderen maar ook voor jezelf zorgt. Bij dat laatste ging het bij mij mis.
Voor anderen zorgen was geen probleem, dat was juist makkelijk. Je hoort altijd dat je niet goed voor anderen kunt zorgen als je niet eerst goed voor jezelf zorgt. Maar dat kan best hoor. Je kunt dit zelfs behoorlijk lang vol houden, alleen loop je jezelf dus voorbij. En op een gegeven moment loop je vast.
Dat gebeurde mij in ieder geval. Want waar het eigenlijk op neer komt, is dat je niet kiest voor jezelf. Je zet jezelf opzij, je houdt jezelf klein, je verstopt jezelf. Maar waarom? Mag je er niet zijn? Je bent toch net zoveel waard als een ander?
Dat gebeurde mij in ieder geval. Want waar het eigenlijk op neer komt, is dat je niet kiest voor jezelf. Je zet jezelf opzij, je houdt jezelf klein, je verstopt jezelf. Maar waarom? Mag je er niet zijn? Je bent toch net zoveel waard als een ander?
Emotie eten
Ik zorgde een tijd lang niet goed voor mijzelf door te veel te eten en vooral ongezonde dingen. Troost eten. Wat maakt het uit dat het niet goed voor je is? Het vult, het is lekker en het geeft je een instant gevoel van geluk. Maar daarna een enorm rotgevoel.
Schuldgevoel. Weer gefaald. Je weet het. En toch doe je het. Keer op keer. Dus keer op keer baal je weer van jezelf. Steeds meer.
Schuldgevoel. Weer gefaald. Je weet het. En toch doe je het. Keer op keer. Dus keer op keer baal je weer van jezelf. Steeds meer.
Op een gegeven moment had ik er genoeg van. Wilde ik zo verder? Ik was te zwaar, voelde mij niet gelukkig in mijn lichaam, paste nergens meer in en had altijd ergens pijn.
Keerpunt
Dit kon zo niet langer doorgaan. Als niets deed, zou ik echt serieuze gezondheidsklachten krijgen.
Destijds is het mij gelukt om af te vallen door heel simpel de helft minder te eten. Ik ging bewuster eten, bepaalde combinaties at ik niet niet of juist wel (Montignac) en viel toen zeker 15 kilo af. Ik bleef nog steeds te zwaar, maar dit scheelde toch 2 kledingmaten en was het verschil tussen wel of niet klem zitten in een stoel op een terras.
Deze beslissing heb ik alleen genomen. Ik ben niet naar een diëtiste gegaan. Van een voedingscoach had nog nooit iemand gehoord. Ik deed het op eigen kracht. En ik deed het voor mijzelf.
Ik wilde niet meer schrikken van mijn eigen spiegelbeeld. Geen grote maten kleding meer kopen en blij zijn als iets past. (Logisch, want het is bijna een tent dus past altijd.)
Niet meer met buikpijn en hartkloppingen in bed liggen en denken dat je een hartaanval krijgt.
Niet meer buiten adem zijn als je in een normaal tempo loopt en praat tegelijk.
En bovenal jezelf gewoon weer een beetje vrouwelijk voelen.
Daar vertel ik volgende keer over.
Stapsgewijs. Dat geldt voor het afvallen, mijn zichtbaarheid en mijn openheid.
