Welke impact heeft de coronacrisis nu echt op mij?
Het klinkt misschien raar, maar er is voor mij op het eerste gezicht niet zo heel veel veranderd de afgelopen weken. Omdat we in de polder wonen, merk je van een aantal dingen een stuk minder.
Het is hier niet opeens stil op straat. De landbouwers en fruittelers werken gewoon door, dat is niet anders of rustiger dan eerst. De voorraadkast en vriezer lagen altijd al vol met eten, dus er was geen noodzaak om als een malle te gaan hamsteren. Boodschappen worden net als eerst 1x per 2 of 3 weken gehaald, op een paar wekelijkse verse producten na. En ik maak en bak veel zelf, dat scheelt ook. Bij een bakker zijn we al zeker ruim 15 jaar niet meer geweest. Opeens een moestuin beginnen? Die hebben we al lang. Daarom kunnen we veel uit eigen tuin eten, vers of zelf ingevroren.
Mijn dagritme is nog hetzelfde als hiervoor. Ik ben meestal zonder wekker rond 6.00 uur wakker, slaap nooit uit en ga ook niet opeens heel laat naar bed. Mijn handen was ik altijd al heel vaak en sowieso zodra ik thuis kom. Ik maak misschien iets vaker de deurknoppen schoon dan eerst.
Mijn dagritme is nog hetzelfde als hiervoor. Ik ben meestal zonder wekker rond 6.00 uur wakker, slaap nooit uit en ga ook niet opeens heel laat naar bed. Mijn handen was ik altijd al heel vaak en sowieso zodra ik thuis kom. Ik maak misschien iets vaker de deurknoppen schoon dan eerst.
Is er dan niets veranderd?
Uiteraard doet dit alles wel iets met mij.
In eerste instantie was ik eerlijk gezegd blij dat ik even rustig aan kon doen na een paar hele drukke maanden. Ik was van plan om mijn tijd, nog niet precies wetende hoe lang dit allemaal zou gaan duren, optimaal te benutten door dingen te doen waar ik normaal gesproken niet aan toe kom. En dan heb ik het niet over kasten opruimen of mijn verzameling broches eindelijk netjes uitstallen in de vitrinekast. De intentie was zakelijk gezien. Dus recepten voor de website uitwerken en plaatsen, nieuwe recepten bedenken of bestaande EetLijn proof maken, workshops bedenken, foto's uitzoeken en ordenen, content voor social media en nieuwsbrieven voorbereiden en ga zo maar door.
In eerste instantie was ik eerlijk gezegd blij dat ik even rustig aan kon doen na een paar hele drukke maanden. Ik was van plan om mijn tijd, nog niet precies wetende hoe lang dit allemaal zou gaan duren, optimaal te benutten door dingen te doen waar ik normaal gesproken niet aan toe kom. En dan heb ik het niet over kasten opruimen of mijn verzameling broches eindelijk netjes uitstallen in de vitrinekast. De intentie was zakelijk gezien. Dus recepten voor de website uitwerken en plaatsen, nieuwe recepten bedenken of bestaande EetLijn proof maken, workshops bedenken, foto's uitzoeken en ordenen, content voor social media en nieuwsbrieven voorbereiden en ga zo maar door.
Hier is weinig van terechtgekomen. Het mooie weer en de zon zorgden ervoor dat ik hele dagen in de tuin bezig was. In het voorjaar is er veel te doen en hoe fijn is het om dat werk niet in het weekend te proppen. Mijn ritme zou zijn: 's ochtends aan mijn bedrijf werken en 's middags in de tuin. De middag verschoof al snel naar 11 of 10 uur. En als het nog een beetje fris is, kun je best om 9 uur aan de slag in de kas.
Klinkt allemaal heel logisch toch?
Maar er zit wel een addertje onder het verse gemaaide gras. De tuin is voor mij namelijk de perfecte en enige manier om mijn hoofd leeg te maken. Als ik aan het snoeien, zaaien, verspenen ben of onkruid tussen de stenen weg haal dan denk ik verder nergens aan. Niet aan de lijst met dingen die ik nog steeds moet doen. Maar ook niet aan de corona crisis. Ik volg expres niet de hele dag het steeds wisselende nieuws hierover. Ik wil niet dat angst en onzekerheid mijn leven gaan beheersen.
Hoe lang blijven we nog in deze intelligente lockdown en houden we 1,5 meter afstand? En wat gebeurt er hierna? Komt er een economische crisis?
Hoe lang blijven we nog in deze intelligente lockdown en houden we 1,5 meter afstand? En wat gebeurt er hierna? Komt er een economische crisis?
Moet ik mijn werk aan gaan passen? Een nieuw of online programma maken? Kan ik ooit weer workshops geven? Hoe gaat het straks verder met het Maatjesproject?
Kluizenaar
Mijn sociale contacten zijn een stuk minder geworden. Logisch, want we moeten zo veel mogelijk thuis blijven. Dat vind ik niet erg, want ik ben graag thuis. Maar ik kruip dan gelijk in mijn favoriete rol van kluizenaar. Online ben ik nog wel zichtbaar op Facebook maar op Instagram post ik bijna niets meer. Ik verwaarloos mijn contacten met vriendinnen en collega's. En ook met de vrijwilligers van het Maatjesproject. Het hele project ligt nu zo goed als stil en dat is heel vervelend voor alle Maatjes.
Er ging een belletje rinkelen toen ik een opleving kreeg bij het organiseren van een kaartjes actie voor de thuiszitters van de dagbesteding. En daarna opnieuw bij een andere actie. Dit zette mij aan het denken. Mis ik dan toch het werk en contact met mensen? Of het plezier dat het mij geeft om iets voor een ander te doen?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Het liefst ben ik namelijk thuis en spreek ik zo min mogelijk mensen. Als ik ergens naar toe moet, zie ik er als een berg tegenop en ik ben stiekem blij als een afspraak niet doorgaat. Dat betekent namelijk ruimte in mijn veel te vol en strak geplande agenda. Maar als ik ergens ben geweest of iemand heb gesproken, is het eigenlijk bijna altijd leuk, houd ik er een positief gevoel aan over en geeft het mij nieuwe energie.
Ik ben er nog niet helemaal uit. Het liefst ben ik namelijk thuis en spreek ik zo min mogelijk mensen. Als ik ergens naar toe moet, zie ik er als een berg tegenop en ik ben stiekem blij als een afspraak niet doorgaat. Dat betekent namelijk ruimte in mijn veel te vol en strak geplande agenda. Maar als ik ergens ben geweest of iemand heb gesproken, is het eigenlijk bijna altijd leuk, houd ik er een positief gevoel aan over en geeft het mij nieuwe energie.
Dus ik wil wel blijven doen wat ik leuk vind, maar niet meer zo ontzettend veel en vaak. Niet meer overal ja op zeggen. Sommige dingen uit handen geven. (Schrijf ik dat echt?) En accepteren, daar is het toverwoord, dat niet alles perfect hoeft te zijn. Had ik daar nu een coronacrisis voor nodig om dat te beseffen? Blijkbaar wel.
Natuurlijk hoop ik dat deze hele coronacrisis iets doet met de bewustwording van ons allemaal. Dat deze ellende niet voor niets is geweest en we met respect voor de natuur en elkaar om zullen gaan. Zoals het hoort.
